Door Tim Giesbers
Nog drie competitiewedstrijden en dan zit het erop. Na zeventien jaar als seniorenspeler zet AWC’er Freek Thoone een punt achter zijn carrière. Hij speelde voor SV Leunen, SV Venray, Achilles ’29 en AWC en wist met al deze clubs kampioen te worden. Ook mag hij zich ex-prof noemen na zijn periode bij Achilles. Freek kijkt terug op zijn loopbaan, waarin hij zelfs tegen diverse internationals speelde.
In zijn tijd bij Achilles, waar Freek van 2012 tot 2017 speelde, werd hij in de Eerste Divisie profvoetballer. In de jeugd had hij al kans om eerder richting het profvoetbal te gaan, maar dit wees hij af. “Toen ik bij Leunen in de jeugd speelde, trainde ik al mee bij VVV-Venlo, maar uiteindelijk was ik niet goed genoeg”, vertelt de vleugelspeler. “Later kon ik proefwedstrijden spelen bij de A1 van Helmond Sport of bij VVV, maar ik besloot om lekker bij Leunen te blijven.”
Promotie
In de jeugd bij Leunen speelde Freek vaak op een laag niveau, maar daardoor kon hij naar eigen zeggen wel zijn kwaliteiten ontwikkelen als aanvaller. Uiteindelijk werd Freek als 17-jarige bij het eerste elftal gehaald, dat nog puntloos was na zeven wedstrijden. “Uiteindelijk hebben we ons veilig weten te spelen dat seizoen. Het jaar erop werden we kampioen in de vierde klasse. Een niveau hoger speelden we mee om promotie maar dat lukte niet en na twee seizoenen derde klasse degradeerden we weer.”
Het was al een tijd bekend dat Freek na dat seizoen zou vertrekken, naar SV Venray. “Ik kon eerder al naar een hoofdklasseclub maar daar moest ik op het middenveld spelen en daar had ik niet zo’n zin in.” Uiteindelijk viel de keuze op Venray, actief in de eerste klasse. Daar werd Freek in zijn tweede jaar kampioen, waardoor de club in de Hoofdklasse ging spelen. “In het eerste seizoen eindigden we netjes in de subtop en het jaar erop mikten we op promotie naar de nieuwe Topklasse. De beslissingswedstrijd tegen VVSB verloren we helaas.” Hierop volgden seizoenen waarin Venray net in de Hoofdklasse wist te blijven.
Zaalvoetbal
Na zes jaar bij Venray zou Freek eigenlijk gaan stoppen en zich gaan richten op zaalvoetbal. Achter het team waar hij zou spelen zat een grote sponsor, maar die trok de stekker eruit. Voor zijn laatste duel bij Venray had de linksbuiten opeens geen club. “Het weekend van de laatste wedstrijd belde Achilles ’29. Technisch directeur Frans Derks kende onze trainer en die had het advies gegeven om mij te halen. Ik besloot vrij snel om de stap te maken naar de beste amateurclub van Nederland.
“We waren in de Topklasse direct het beste team en we wonnen veel wedstrijden”, vertelt Freek. “Thijs Hendriks was geblesseerd en ik ging knokken om zijn plek in te nemen. Ik werd ook topscorer van de Topklasse, dus het was echt een superseizoen. Helaas verloren we het algehele landskampioenschap van Katwijk, maar we waren wel kampioen van de Topklasse.” Na die wedstrijd hoorden de spelers van Achilles dat de club in de Jupiler League zou gaan spelen.
Screenshot
“Dat was wel gaaf. Ook in mijn Venray-tijd was er soms nog de kans naar het profvoetbal te gaan, maar dat ging nooit door.” In de Jupiler League deed Freek direct van zich spreken. Hij maakte het eerste professionele doelpunt van Achilles, uit bij FC Emmen. De voorbereiding verliep niet bepaald vlekkeloos: “We hoorden begin juni pas dat we in de Jupiler League zouden spelen en moesten een maand later al gaan trainen. Veel spelers gingen nog op vakantie dus we hebben vier weken met tien man getraind.”
Voor de winterstop scoorde Freek Thoone negen keer en hij zag zijn naam terug op de topscorerslijsten op Teletekst. “Daar heb ik wel af en toe een screenshot van gemaakt”, grapt hij. “Het is toch vet om jezelf terug te zien tussen die grote spelers. Ruud Boymans van Willem II werd topscorer, maar ik kon hem in het begin best bijhouden.” Het spelen in grote stadions maakte wel indruk op Freek, maar het was niet altijd zo indrukwekkend: “We speelden bij Telstar uit met 1000 supporters. Dan speel ik liever bij Spakenburg bijvoorbeeld. Maar het was enorm gaaf om te spelen bij Willem II, NAC en NEC bijvoorbeeld.”
Frenkie
Er is al jaren veel discussie over de belofteteams in de Eerste divisie, maar Freek kijkt juist positief terug op die wedstrijden. “Ik zie nu spelers in de Champions League waar ik toen tegen heb gespeeld. Het lijkt me mooi als ik over vijf jaar met mijn zoontje Sem naar Barcelona kijk en kan zeggen: ‘Die Frenkie hè, daar is papa nog een paar keer door dolgedraaid.’ Dat zijn dingen om later te delen. We hebben ooit met 3-2 van Jong Ajax gewonnen. Dat was op maandagavond en ongeveer het hele eerste deed mee. Diezelfde gasten speelden de week erna in de Champions League.” Ook spelers als Matthijs de Ligt, Donny van de Beek en Georginio Wijnaldum speelden in die jaren tegen Freek.
Freek is uiteindelijk heel blij dat hij de profjaren van Achilles heeft meegemaakt. “Ook omdat ik altijd werk en voetbal met elkaar heb kunnen combineren. Ik wist dat ik niet rijk zou worden van het voetbal, dus ik moest wel werken buiten de trainingen.” Het profavontuur van Freek duurde uiteindelijk vier jaar. Toen hij wegging, was hij de enige speler nog die ook de amateurtijd van Achilles had meegemaakt.
“Het jaar ervoor wordt je knap veertiende, maar in het laatste seizoen ging alles fout. Dat was het moeilijkste halfjaar uit mijn carrière. De andere oud-amateurs werden in de winterstop weggestuurd en ik bleef er nog bij. Er kwamen allerlei voetballers met niks naast het voetbal erbij en dat is een groot cultuurverschil.” De resultaten waren niet goed en Freek omschrijft het ook als het slechtste seizoen uit zijn carrière, een afscheid van een ‘geweldige periode’ uit zijn loopbaan.
Buikschuiven
Freek ging hierop op zoek naar een club waar hij twee jaar kon voetballen. Hij zocht een gezellige club met een fijne sfeer, waar hij kon afbouwen voor het stoppen. De keuze viel daarop op AWC. “Ik had een gesprek met Remko Bicentini en later met Camiel Jager. Direct was het gevoel goed en de verhalen van Nicky van de Groes en Daan Paau gaven de doorslag.”
Waar Freek met Leunen, Venray en Achilles al kampioen geworden was, moest AWC ook volgen. Direct in het eerste seizoen was het raak, met de titel in de Eerste klasse. “Het was een fantastisch seizoen en we zijn dik verdiend kampioen geworden. Ook fijn dat ik daar een bijdrage in heb mogen hebben.” De kampioenschappen zorgen voor veel vreugde bij Freek: “Ik sprak laatst iemand die nog nooit kampioen was geworden en ik ben vier keer met een eerste elftal kampioen geworden. Daar ben ik enorm trots op.
Het was een stapje omlaag van de Eerste divisie naar de Eerste klasse. “Ik ben loeifanatiek en schreeuw vaak het hardste op trainingen. Dat is ook een rol die ik heb willen vervullen.” Het verschil was wennen en één wedstrijd was daar een goed voorbeeld van: “We verloren thuis van SC ’t Zand en die konden er niet zoveel van. Daarna was voor het eerst DJ Ronnie in de kantine. Een kwartier later zie ik medespelers buikschuiven in de kantine. Dan denk ik wel: ‘Waar ben ik terecht gekomen? Een kwartier geleden verliezen we van ’t Zand en daarop gaan spelers buikschuiven.’”
Afscheidswedstrijd
Nu is het dus bijna klaar met de carrière van Freek. “Het is mooi geweest. Mijn lichaam is op en is toe aan rust, heeft veel geleden in al die jaren”, vertelt hij. “Mijn lichaam protesteert en dus is het goed geweest.” Hij kijkt terug op een mooie, lange loopbaan. “Zeventien jaar seniorenvoetbal, maar het was onvergetelijk. Het hoogtepunt was om met zijn zoontje het veld op te lopen. “We speelden thuis tegen Cambuur. “Dat klinkt sentimenteel, maar het was echt het hoogtepunt en ik had kippenvel op mijn armen. Van dat moment hebben we gelukkig nog foto’s.”
“Het is raar om nu helemaal te stoppen en niet meer te voetballen. Dat wordt zeker wennen.” Freek gaat door als trainer, beginnend bij zijn jeugdclub Leunen. “Bij Helmond Sport en VVV heb ik een paar jaar jeugdteams getraind, maar daar ben ik later weggegaan toen ik bij Achilles ging spelen.” Hij wist dat hij direct aan de slag wilde gaan bij een seniorenteam. Hij heeft geen ambitie om in het betaalde voetbal ga werken, zelfs niet bij zijn favoriete club VVV.
Hij heeft voor twee jaar bij Leunen getekend. Ook is het fijn om minder lang weg te zijn om zondag, zodat hij meer bij zijn gezin is. Nu eerst nog het einde van dit seizoen. De laatste loodjes met AWC 1, waarna zijn afscheidswedstrijd nog op het programma staat. Hierin speelt hij met diverse oud-teamgenoten van al zijn clubs. Daarna is het echt klaar en gaat Freek terug naar de club waar het allemaal begon.