Vader en zoon
Er zijn, gelukkig, veel vaders en zonen die beiden lid zijn van AWC en nog beiden actief voetballen. Dat maakt het echter ook lastig om een keuze te maken om hun verhalen over deze familieclub op te schrijven. Twan is in de zomer van 1988 begonnen met voetballen en zoon Mees 7 jaar geleden. Twan geïnspireerd door de EK winst van Oranje en Mees geïnspireerd door het spel zelf. Vader (en Opa) Pieter Hendriks is ook ooit voor AWC uitgekomen, maar is volgens de “verhalen” voor een kratje weggekocht en vertrokken naar Hernani.
Twan heeft in diverse selectieteams gespeeld en bij de senioren kwam hij uit voor het derde en ging daarna naar het vierde. Blessureleed heeft hem een paar jaar aan de kant gehouden. Maar 13 jaar geleden en nadat hij werd gevraagd voor een vriendenteam is hij weer begonnen met voetballen; gelukkig zonder last van zijn eerdere blessures. Naast een vaste plaats in het vriendenteam, is hij ook coach van het team van zijn zoon Mees. En hanteert hij de laatste tijd ook geregeld de scheidsrechtersfluit.
Mees speelt op dit moment bij JO14-1 en heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een sterke linkshalf of linksback met soms een uitstapje als linkerspits. Waar vader Twan al twee keer een kampioenschap mocht vieren en dus op een platte kar door Wijchen mocht rijden, wacht zoon Mees nog op zijn eerste ritje op de “platte kar”. Een tijd geleden zat zijn team er dichtbij, maar verloor uiteindelijk nipt de kampioenswedstrijd.
Dé familieclub van Wijchen
Voor beiden is gezelligheid een belangrijke reden om lid te zijn van AWC. Mees ziet het jeugdkamp als een echt hoogtepunt, net zoals andere leuke activiteiten die bij AWC worden georganiseerd. Twan vat het nog samen: “Samen voetballen is echt heel leuk.” AWC is voor ons een echte voetbalfamilie en daarmee ook “dé familieclub” van Wijchen!